“Dappere stap!”, “Veel succes”, “Jij durft!” zijn zo wat van de uitspraken die ik ontving na de bekendmaking dat ik een eigen bedrijf ben gestart. Natuurlijk is het heel spannend om de stap naar een bestaan als zelfstandige (#zzp) te maken. Een onzekere toekomst lonkt en onze hypotheek moet worden betaald. Onze kinderen moeten te eten hebben en mijn 20 maanden recht op WW raak ik kwijt. En toch ben ik heel enthousiast.
Mijn ouders – beiden al een leven lang ondernemer – leerden mij om voor veiligheid te kiezen: een degelijke opleiding, een degelijke baan. Als ik hard zou werken dan kwam ik er wel en dat zou beloond worden. De wrange werkelijkheid is dat ik twee banen buiten mijn schuld om kwijt raakte door de crisis. Ik kan me nog goed herinneren hoe moeilijk mijn ouders het hadden tijdens de crisis in de jaren ’80. Ook in de huidige crisis zien veel zzp’ers tegenvallende omzetcijfers. Het CBS becijferde eerder dit jaar dat bijna dertig procent van de zzp’ers hun financiële situatie als matig tot slecht beoordeelt. Meer dan een kwart loopt het risico failliet te gaan. Desalniettemin is ruim tachtig procent tevreden met het werken als zzp’er.
Uit onderzoek van Panteia/EIM en het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid onder 3000 zzp’ers blijkt dat opdrachtgevers meer en meer letten op hun uitgaven en steeds minder werk uitbesteden. Ik zal hard moeten werken en zeer wisselende verdiensten hebben. En soms zal ik ervan balen dat de overheid veel minder voor ons regelt dan voor mensen die gewoon blijven zitten waar ze zitten. Want ja, juist in deze week dat ik voor mezelf ben begonnen berichten de media over plannen van de coalitie om de fiscale voordelen voor zzp’ers fors te beperken. Dit naar aanleiding van het nieuws van het CBS dat mensen er vorig jaar gemiddeld 1 procent in koopkracht op achteruit gingen, terwijl dit bij zzp’ers gemiddeld zelfs 2,7 procent was. Het lijkt een schrale troost dat Minister Dijsselbloem zegt te erkennen dat zelfstandigen zonder personeel extra kwetsbaar zijn in deze crisistijd, “omdat zij geen vaste uren hebben en volstrekt afhankelijk zijn van opdrachten”. Juist daarom is de zzp-er meer kwetsbaar dan mensen met een vaste baan. Jammer genoeg wil Dijsselbloem niet zeggen of hij die voorstellen ook gaat doorzetten.
Vanaf nu draai ik het om. Het zou voor mij ook zenuwslopend zijn om vast te blijven hangen in een comfortzone, terwijl ik zie dat de omgeving verandert. Herhaling is sowieso al nooit mijn ding geweest. Observeren, vertalen, verwoorden, vervolgens verbeteringen organiseren en weer door gaan. Dat is mijn speeltuin en vanaf nu noem ik dat kunst! Zo hoop ik nooit de pijn te hoeven meemaken van iemand die zich op een nare dag realiseert dat zijn talenten worden weggegooid en zijn dromen niet uitkomen.
Zeker, ook ik zal wel eens verlangen naar de luxe van het salarisstrookje en het warme bad van de collega’s die je kennen. Toch geloof ik wat mijn ouders mij in intentie meegaven: goede ideeën worden beloond. En de gezelligheid zal ik vinden in de samenwerking met andere ondernemers en opdrachtgevers. Of zelfstandig verstandig is? Vraag het me over een half jaar nog maar eens, dan heb ik mijn eerste evaluatiemoment gepland.
Met dank aan The Optimist en positieve denkers
